Άρθρα
της Πολύμνιας ρέγκου
Πολύμνια Ρέγκου: “Πάντρεψα τις δύο αγάπες μου μέσα σε αυτό το βιβλίο”
Τι ήταν αυτό που σας ώθησε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Αγαπώ την ιστορία. Αγαπώ την συγγραφή. Πάντρεψα τις δύο αγάπες μου μέσα σε αυτό το βιβλίο. Έκανα ότι κάνω κι όταν μαθαίνω στα παιδιά μου Ιστορία. Έβαλα φανταστικούς ήρωες μέσα σε πραγματικά γεγονότα. Έτσι η πληροφορία μένει καλύτερα στη μνήμη. Σκέφτηκα να δοκιμάσω και σε ενήλικες αναγνώστες, σε μια προσπάθεια να τους θυμίσω σημαντικά γεγονότα, ονομασίες ολόκληρων περιοχών, κτίρια που δεν υπάρχουν πια και προσωπικότητες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο παρελθόν.
Ποιος είναι ο Άγιος που σε καλωσορίζει στο Παλαιό Φάληρο;
28/03/2025 Πολύμνια Ρέγκου
Στη μεγάλη στροφή του Παλαιού Φαλήρου, ορατός από την παραλιακή αμέσως μετά το τάε κβον ντο, ένας Άγιος μοιάζει να καλωσορίζει τους περαστικούς. Ποιος είναι και τι σχέση έχει με το Δέλτα Φαλήρου; Η νότια συγγραφέας Πολύμνια Ρέγκου ξετυλίγει την άγνωστη ιστορία του μέσα από ένα ταξίδι στον χρόνο.
Έπαυλη Μαυρομιχάλη: Το «στοιχειωμένο» αρχοντικό της Καστέλλας
02/01/2025 Πολύμνια Ρέγκου
Πειραιάς, παραλία Βοτσαλάκια, 1916. Χειμώνας. Κρύο, φουρτούνα, κακό. Ένα αρχοντικό στέκει πανέμορφο κι επιβλητικό, στο ακρωτήρι. Μπροστά του ο αγριεμένος Σαρωνικός, το χτυπά αλύπητα με τα κύματα του. Μάταιος κόπος. Τα θεμέλιά του είναι γερά κι ο τοίχος ολόγυρά του το προστατεύει. Προστάτης του είναι και το νησάκι «Σταλίδα», που μοιάζει να αναδύεται εμπρός του, σαν φυσικός κυματοθραύστης.
Ρέμα Πικροδάφνης: Μια ζωντανή μνήμη φύσης μέσα στην καρδιά της Αθήνας
06/01/2025 Πολύμνια Ρέγκου
Το νερό είναι ζωή, έτσι μάθαμε στο σχολείο. Χωριά και οικισμοί αναπτύσσονται όπου υπάρχουν πηγές. Πλάι στις πηγές η φύση οργιάζει. Φυτά, λουλούδια, βότανα ανθίζουν και προσελκύον με τη σειρά τους κάθε λογής πλάσμα, να χορτάσει και να σβήσει τη δίψα του. Οι εικόνες που σχηματίζονται έτσι, θυμίζουν πίνακα ζωγραφικής. Άπειρες αποχρώσεις του πράσινου, ανταύγειες όλων των χρωμάτων, ζώα, δέντρα, πουλιά.
περισσότερα άρθρα
1/10/2024 Πολύμνια Ρέγκου
Πάντα με εντυπωσίαζαν τα παλιά σπίτια. «Σπίτια με ψυχή», διάβασα κάπου να τα λένε. Από μικρή έκλεβα ματιές μέσα στους κήπους τους, προσπαθούσα να δω κίνηση από τα μισάνοικτα παραθυρόφυλλα, να φανταστώ τις οικογένειες που έμεναν κάποτε εκεί. Παλιότερα, λάτρης του μεταφυσικού, τα σύνδεα με τραγικές ιστορίες. Έβλεπα με τη φαντασία μου, τις νύχτες, γυναίκες με λευκά νυχτικά κι ένα κερί στο χέρι, να διασχίζουν τους τεράστιους διαδρόμους, να στέκονται στα ετοιμόρροπα μπαλκόνια και να με κοιτούν.
10/11/2024 Πολύμνια Ρέγκου
Υπάρχει μια φράση που δεν είναι ιδιαίτερα κομψή. Για την ακρίβεια είναι χοντροκομμένη κι αντιαισθητική. Κάποιοι θα την έλεγαν και χυδαία. Όλοι όμως την έχουμε πει κάποια στιγμή στη ζωή μας, θέλοντας να περιγράψουμε τον κακό χαμό, την ανακατωσούρα, την ακαταστασία, την αταξία ή ακόμα και το μεγάλο πλήθος. Με τόσες πολλές κρυμμένες έννοιες, σε λίγες μόνο λέξεις, δύσκολο να μην έχει ειπωθεί ακόμη και από τα χείλη ευγενικών ανθρώπων. Πρόκειται για τη φράση «της π@τ@ν@ς το κάγκελο», την έχετε πει κι εσείς;
Ωραία! Τώρα μπορούμε να συνεχίσουμε χωρίς ντροπές την ιστορία μας.
16/102024 Πολύμνια Ρέγκου
Το Παλαιό Φάληρο στα μέσα του 19ου αιώνα ήταν μια περιοχή ερημική και μόνο μια αθηναϊκή οικογένεια τόλμησε να εγκατασταθεί εκεί, φτιάχνοντας το σπίτι και την επιχείρησή της δίπλα στη θάλασσα. Αυτή είναι η ιστορία τους, όπως την καταγράφει για το NouPou η νότια συγγραφέας Πολύμνια Ρέγκου
25/12/2024 Πολύμνια Ρέγκου
Η Νότια συγγραφέας Πολύμνια Ρέγκου* γράφει για τα Χριστούγεννα των δικών της παιδικών χρόνων, τότε που στα νότια προάστια δεν υπήρχαν πολλά μαγαζιά και εμπορικά κέντρα, τα κάλαντα έφερναν χαρτζιλίκι σε δραχμές, στην τηλεόραση έπαιζαν τα «Τετράγωνα των Αστέρων» και τα χριστουγεννιάτικα ψώνια σήμαιναν ένα γιορτινό ταξίδι με το 103 στο κέντρο της Αθήνας.
30/8/2024 Πολύμνια Ρέγκου
Άνθρωποι βιαστικοί. Πρόσωπα σφιγμένα, αγουροξυπνημένα. Τρέχουν να προλάβουν. Κατηφορίζουν τις σκάλες, μπαίνοντας μέσα στη γη που μοιάζει να τους καταπίνει. Το μετρό, μόνο αυτό έχει σημασία. Θέλουν να μεταφερθούν σε όλες τις άκρες της Αθήνας, για να βουτήξουν και πάλι στην καθημερινότητα τους. Έτσι πρέπει. Είναι αγώνας. Δεν κοιτούν, δεν βλέπουν. Μπροστά τους υπάρχει ένας μεγαλοπρεπής ναός. Υπάρχει το απομεινάρι ενός ναΐσκου. Υπάρχει ένα μνημείο. Υπάρχει τέλος μια ολόκληρη ιστορία, που κρύβει αγάπη, αγωνίες, κρυφές ονομασίες μα και μεταφυσικά φαινόμενα. Μόνο ένα παιδί σηκώνει το βλέμμα καθώς κυνηγά τα περιστέρια, δείχνει το πρόσωπο του ιερέα που είναι σκαλισμένο στο μνημείο και λέει δυνατά.
«Παππούλης, χαμογελά….»
created by Valasia Adamoglou