Ο τόπος που γεννήθηκα, ο τόπος ο δικός μας

δεν έχει θρύλους μαγικούς, μήτε ένδοξη ιστορία.

Μα εκεί που είναι το σπίτι μας, εκεί που είναι το βιός μας,

είναι ο κόσμος πρόσχαρος και ζει με αρμονία.

Οι ανθρώποι είναι γνήσιοι, και σε κοιτούν στα μάτια,

έχουν ακόμη στις αυλές γεράνια και πανσέδες,

καμμιά φορά τσακώνονται οι γείτονες για πλάκα,

μα πάλι αντάμα βρίσκονται όλοι στους καφενέδες.

Για Πολιούχο Άγιο, φτιάξαν λαμπρή εκκλησία.

Απέξω παίζουν τα παιδιά, πετούν τα περιστέρια,

η  λεωφόρος που περνά φτάνει στην παραλία,

κι ανηφορίζει βόρεια, στου Υμηττού τη μέρια.

Έχει σχολείο Στρογγυλό, του Ζενέτου το καμάρι,

με κύκλους, ημικύκλια, περσίδες, σκαλοπάτια.

Το’ φτιαξε ο μηχανικός χωρίς διόλου παζάρι,

να το θυμούνται οι μαθητές, όσα κι αν δουν τα μάτια.

Χωριό κάποτε ήτανε το μέρος που αγαπάω,

Τρακάδας και Καράμπαμπας, οι πρώτοι κατοικοί του.

Εδώ πάντοτε θα γυρνώ, όσο μακριά κι αν πάω,

να ζήσω ακόμη μια φορά την αύρα τη δική του.

Κι αν πλήθυναν τα μαγαζιά, τα αμάξια, η φασαρία,

και αν τα χρόνια πέρασαν, η ζωή δεν πάει χαράμι,

για μένα ο τόπος μου αυτός, θα’ χει πάντα μαγεία,

Άγιο Δημήτρη  αν τον λεν, ή πιο λαϊκά, Μπραχάμι.